Masław i jego państwo (1037-1047)

Masław (Mojsław, Miecław) za życia Mieszka II był jego cześnikiem. Cześnik w owych czasach był odpowiedzilny za podawanie trunków w trakcie uczt. Musiał więc być to zaufany cłowiek ze względu na możliwość otrucia władcy.

Ten zaufany człowiek Mieszka II w czasie buntu ludności postanowił przechwycić władzę na Mazowszu. Działo się to około roku 1037. Udało mu się tam zaprowadzić spokój i stabilizację.
Być może spokój ten zagwarantowało odrzucenie chrześcijaństwa i powrócenie do pogańskich wierzeń. Chronili się na tych ziemiach zbiegowie z innych polskich terenów objętych zamieszkami: Mazowsze... tak gęsto było zaludnione przez Polaków - pisał Gall Anonim - że pola roiły się od oraczy, pastwiska od bydła, a osady od mieszkańców."

Sytuacja Masława nie była jednak łatwa. Musiał zabezpieczy swój kraj przed najazdami ruskimi. Wstąpił więc w sojusz z poganami - Prusami, Jaćwingami i Litwinami. W tym czasie wrócił do Polski Kazimierz Odnowiciel. Masław od początku chciał konfrontacji z Piastem a przez to wprowadzić nową dynastię na tron Polski. Obaj jednak zajęci byli zapewnieniem bezpieczeństwa własnych granic: Kazimierz - Czechami, Masław - Rusią.

Kazimierz postanowił jednak wraz z Jarosławem (władcą w Kijowie) rozprawić się z Miecławem. Zabiegał o to z pewnością przede wszystkim Jarosław, który planował wojnę z Bizancjum. Musiał więc wcześniej rozprawić się z Bałtami i sprzymierzonymi z nimi Masławem.

Do spotkania wojsk doszło na terenie Polan we wsi Pobiedziska w 1041 roku. Bój skończył się zwycięstwem Polan i Kazimierza. Woje Miacława i on sam uciekli, lecz Kazimierz nie zrzucił go ze stanowiska wojewody mazowieckiego. Zapewne nie miał na tyle przewagi by całkowicie rozgromić armie wroga. W zwycięskiej bitwie brali udział wieśniacy, którzy bronili swoich siedziby, nie zamierzali jednak napadać na teren obcy.

Masław zdecydował się zostać poddanym Kazimierza lecz przyrzeczeniu nie był wierny. Ponownie sprzymierzył się z Bałtami przeciw księciu polskiemu w momencie gdy Ruś była zajęta konfliktem z Bizancjum.Kazimierz jednak skutecznie się bronił przed jego atakami i czekał na zakończenie wojny Rusi z Bizancjum. To nastąpiło w 1046 roku.

Roku następnego wyprawił się Odnowiciel w stronę Mazowsza, Jarosław zaś w kierunku Litwy i Jaćwieży. Doszło do bitwy, o której Gall Anonim pisał: "Miała tam być wielka rzeź." Wojska Polan przemogły i zmusiły armię Masława do ucieczki. Gdy Kazimierz gonił uciekających wpadł w zasadzkę i tylko szybka reakcja jednego z jego wojów uratowała go od śmierci. Książę okazał mu po bitwie wdzięczność "bo i gród mu nadał i pod względem godności wyniósł go między dostojniejsze rycerstwo."

Co zaś tyczy się Masława to istnieją dwie wersje jego śmierci. Według Galla zginął on w bitwie, natomiast Kadłubek twierdzi, że uciekł do Prus i tam zamordował go jeden z jego dotychczasowych przyjaciół.